وقت رفتن بـــــه کنارت پدری می خواهی

     وقت پــــرواز شده بال و پَری می خواهی

پــــدرت نیست کمی آب بـــــه دستت بدهد

     پســــــــرت نیست مِی ناب به دستت بدهد

همســــــرت هست ولی رَحم ندارد وَ دلت

     ابــــر غم نیست کمی آب ببــــــارد وَ دلت

دست و پـــــا میزنی و همسر تو می خندد

    حقّ صدا میــــــزنی و همسر تو می خندد

اینقَـــــــدَر سَر به دَرِ حُجره نَزَن آه نَکِش

    اینقَـــــدَر از تَــــــهِ دل نــــــاله اُمّاه نَکِش

چِقَـــــــــدَر تلخ به کامت جگرت می ریزد

    بعدِ تـــــو غُصِّه به روی پسرت می ریزد

چِقَــــــدَر آب به پیشِ نظرت ریخت زمین

    چِقَـــــــدَر آه زِ چشمان تَرَت ریخت زمین

به خداوند قَسَم اشکِ تو از غُربت نیست

    اثـــــــر زَهــــــر دلیل همه هِجرت نیست

غُصِّه مـــردِ غَریبی به همه ات ریخته است

غُصِّه رویِ خَضیبی به همه ات ریخته است

کاش بودی و به جَـدَّت کمکی می کردی

    کاش بودی و کمی قــافله طِی می کردی

بینِ گـــــودال بــــــــه جان بدنش اُفتادند

   نیزه هــــــا سخت به جان دهنش اُفتادند

تو هـــــم آقــــــا شبیه شاه زمین اُفتادی

   شبیه ســـــایــــــه یک ماه زمین اُفتادی

پیکـــــرت بی کَفَن اُفتـــاد شبیه اش امّا

   فاطمه پیشِ تـــو جان داد شبیه اش امّا

شُکـــــــر حقّ نیزه نیامد دهنت را بِبُرَد

   شُکـــــر حقّ چَکمه نیامد بدنت را بِبُرَد

تو بُـــــــــرو عیب ندارد پسری می آید

   شب نمی مانَــــد و آخر سَحَری می آید

         شاعر : علی حسنی

پَرپَر نَزَن که بال و پَرَت لطمه می خورد

گریـــــه نَریز چشم تَرَت لطمه می خورد

با زَهـــــر همسرت جگر آتش گرفته ای

انــــدوه قلب شعله ورت لطمه می خورد

آه از صـــــدایِ وا اَبَتــــایَت عــــزیز من

ضَجِّه نَزَن عَطَش پدرت لطمه می خورد

آئینـــــه شکستــــــه شدی تِکِّه تر شدی

بـــــا آبِ ریخته جگرت لطمه می خورد

شَکر خدا مغیره در این بزم غایب است

وَرنَه بـه بازو و کمرت لطمه می خورد

حتّی پســـــر که داشته باشی سِپَر شود

در بین جمعیّت سِپَــرَت لطمه می خورد

آه از غـــــــریبی تو که خواهر نداشتی

اکبر کــه داشتی پسرت لطمه می خورد

بی فــــــایدست سَر به سَرِ محملت نَزَن

با این صدا فقط به سَرَت لطمه میخورد

        شاعر : مجتبی فلاح نیا

سَر را زِ خــــــاک حُجره اگر بر نداشتی

تو رو بـــه قبله بودی و خواهر نداشتی

خواهــر نداشتی که اگر بود می شکست

وقتی که بـــــــال می زدی و پَـر نداشتی

از طوس آمـــدم که بِگِریَم در ایـن غَمَت

یاری بــــه غیــــــر چنــد کبوتر نـداشتی

وقتی که زَهر بر جگرت چنگ می کشید

جـــــــــز یا حسین نـــــاله دیگر نداشتی

ختمی گـــــرفته انــــد بــــرایَت کبوتران

لبخند می زدنــــــــــد و تو باور نداشتی

تو تشنه کــــام و آب زمین ریخت قاتلت

چشمت به آب بود و از آن بـــر نداشتی

کَف میزدند دور و بَرَت تا که جان دهی

کَف می زدند و تـــــاب به پیکر نداشتی

کَف می زدند وَلیـــــــکَن به رویِ دست

دست زِ تــــــن جُــــــدایِ برادر نداشتی

شَکـــــر خدا کـــــه پیرهنی بود بر تنت

یا زیـــــر نیــــزه ها تن بی سَر نداشتی

شَکر خــــــدا که لحظه از هوش رفتنت

خواهـــــــر نداشتی ، غمِ مَعجَر نداشتی

           شاعر : حسن لطفی

  ولادت با سعادت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) را به محضر بقیة الله الأعظم (عج)

                                  تبریک و تهنیت عرض می نمائیم

                           شادی قلب نازنین آقا امام زمان (عج) صلوات

دست اگر باشد دخیل کُنج دامان بهتر است

از نمـــاز شب توسل بر کریمان بهتر است

دل وَلـو کوچک به لطف تو بزرگی می کند

یک دِهِ آبـاد از صد شهر ویران بهتر است

حرف ما آن است که آهوی نیشابور گفت:

گــاه مدیونت شدن از دادن جان بهتر است

سایه ای که بر سرم افتاد عزّت پخش کرد

سایـــــه گلدسته از تاج سلیمان بهتر است

دست بر سفره نَبُردم تا خودت تعارف کنی

تعارف اهل کـرم از خوردن نان بهتر است

یک کمی بنشین کنار ما پذیرایی بس است

میزبان که می نشیند حال مهمان بهتر است

صبح محشر هر کسی دنبال یاری می دَوَد

یار ما باشد اگـــر شاه خراسان بهتر است

         شاعر : علی اکبر لطیفیان

ما اسیــــران و فقیــران و یتیمــــــان توئیم

لحظه شـــــادی و غم دست به دامان توئیم

گــــر نیـــــائیم بـــــه پابوسی تو می میریم

همگی مــــاهی دریـــای خــــــراسان توئیم

تا خــــــدا هست خدا دلخوشی ما ایـن است

شیعـــــه شـــاه نجــف ملّت ایــــــران توئیم

همه یک جـــــور بــــه دنبـــال بهشتند ولی

ما بهشتی شــــده گـــــــوشه ایــــوان توئیم

گر چــــه ای شاهتو در کشـــور ما مهمانی

ما نمک گیــر تـــــــو و سفره احسان توئیم

تا کــــه حرف تو شود ما سَر و پا نشناسیم

اصلاً آقـــــا بــــه تو یک جور دگر حساسیم

بی نگـــــاه تـــــو مَحال است دلی شاد شود

هـــــــر که اُفتــــــــد به دل دام تو آزاد شود

نَفس آلــــــوده ام امّـــــا تـــــو کمک کُن آقا

دل بیچــــــــاره من صحن گــــوهرشاد شود

آن قَــــــــدَر هست اسیر تو شدن شیرین که

عاشقت در هَــــــــوَس افتاده که فرهاد شود

لحظه دیــــدن تــــو هـــــر که بیُفتد بر خاک

عجبی نیست اگـــــــر شـــــاخه شمشاد شود

می کنـــــد ایــــــن دل من میل پــرستیدن تو

هـــــــر کجـــا که سخن از پنجره فولاد شود

از تــــو در عمــــر کمم معجــــزه هایی دیدم

هــــر زمــــــان آمدم ایــــن خانه وفایی دیدم

دل مــــــن هست زِ گهــــــواره هــوایی شما

لقبـــــم گشتــــــه مسلمـــــــان و خدایی شما

سائـــــلیِّ درِ ایـــــــن خـــانه هنر می خواهد

من کجــــا وِجهه ایـــــــن شغل گدایی شما ؟

کار هـــر روز و شبم سجده شُکر است فقط

که شـــــــدم هموطــــــنِ شیــــخ بهایی شما

وصیت کـــــــــرده ام آقــــــــا بـــه تمام دنیا

روی قبــــــــرم بنــــــــویسنـــــد فدایی شما

همه تـــــــرس من ایــــن است رهایم بکنید

به خــــــدا مُـــــردن مــن هست جدایی شما

همه ثـــروت مــــــن منّت آقـــــــایی توست

پَـــــــر پـــــرواز دلم نـــام مسیحایی توست

از تـــــو و از حـــــرمت بـــوی خدا می آید

عطـــــر سیب حـــــرم کــــرب و بلا می آید

پادشـــــاهی بــــه جهــان ضامن آهو نشده

ایــــــن لباسی است که تنها به شما می آید

هر دَم از مسجد و میخانه و ویرانه و کـاخ

ســـــوی دربـــــــار تـو ای شاه گدا می آید

بــــــا سلامی بــــه ســـوی گنبد نورانی تو

حال هــــــر کَس که غمی داشته جا می آید

بــــه خداونــــد قَسَم وا شـــدن هر گِره ای

از یَـــد قدرت ایــــــن صحن و سرا می آید

حــــــــرمت سنگ صبور دل بیچاره ماست

کاظمین و نجف و سامره و کرب و بلاست

       شاعر : محمّد حسین رحیمیان

بی تو نفس بــــه سینه ما جان نمی شود

بی تو بهشت روضـــه رضوان نمی شود

اصلاً تمـــــــام وسعت ایـــــــن گنبد کبود

گنبــــد طلای شــــــاه خراسان نمی شود

ناکام آن دلی است که در طول عمر خود

یکبــــــار در حریـم تو مهمان نمی شود

ایّـــام عمر مــــا ز تو برکت گرفته است

کم هـــای ما که بی تو فراوان نمی شود

تــــو دست من بگیـــر و بده روزی مرا

گندم بـــدون لطف شمــــا نان نمی شود

گشتم میــــــان این همه اذکار غرق نور

ذکری بـــــه دلبری رضا جان نمی شود

         شاعر : حبیب باقرزاده

پیش طبیب هستـــــــم درمــــان نوشته است

درمان بــــرای من رُخ جــــانان نوشته است

فهمیــــد بی قـــــراری من علتـــــش چه بود

دیــــــدار روی مـــــــاه کریمان نوشته است

آب و هـــــــوای ری به منِ مشهدی نساخت

در نسخــــه اش دیــار خراسان نوشته است

دستی کــــــه لطف کـــرد مرا نوکرت نوشت

بــــر طالع بلنــــــد تـــو سلطان نوشته است

هر یک نخش علاج هزاران غم است و درد

بر روی پــرچمی که رضا جان نوشته است

ایـــن کشور از چهـــار طرف بیمه رضاست

این را خــــدا بــــه نقشه ایران نوشته است

آلــــــــوده آمــــدم کــــه طهـــارت دهی مرا

حق شــــرح پاکی تــو به قرآن نوشته است

رحمت بــــه شیــــر مادر آن مست شاعری

کیــــن بیت را برای تو اینسان نوشته است

ای آبــــروی جن و مَلَک خـــاک بوسی ات

عالَم فـــــدای جلــــوه شمس الشموسی ات

          شاعر : سیّد پوریا هاشمی

دخیـــــل بستـــه ام آب و نان نمی خواهم

به جـــز محبت از این آستان نمی خواهم

به جـــز تــو دست نیــــاز مرا ندید کسی

امام مــن تویی و از دیگران نمی خواهم

بگیــــر جـــــان مــــرا رد مکــن مرا آقا

که من بــدون نگــاه تو جان نمی خواهم

بیـــا حجــاب دلم را بـــزن کنار ، خودت

کـــه آفتـــاب تویی سایه بان نمی خواهم

همین کـــه ضــــامن آهــو می شوی آقا

بــرای صید تو بــودن گمان نمی خواهم

نگــــــاه من بــــه ضـــریح تو یک جهان حرف است

بــرای عــرض ارادت زبان نمی خواهم

دلم هـــوای تو کــرده هزار مرتبه شُکر

دلِ بـــدونِ تـــو را بی گمان نمی خواهم

بـرای صحن تو بال و پَرِ دلم وقف است

کبوتـــرم که جز این آشیان نمی خواهم

مــــرا هــــوای حریــــم تو کربلایی کرد

به جز حسین از این آسمان نمی خواهم

           شاعر : جناب گمنام

 

شهادت  جانگداز حضرت امام جعفر صادق (ع) را به محضر بقیة الله الأعظم (عج)

                                  تسلیت عرض می نمائیم .

                   تسلای قلب نازنین آقا امام زمان (عج) صلوات

ناگهــــان سجاده را از زیـــــر پایش می کِشند

مثل حیـــــدر در میــان کوچه هایش می کِشند

نــــامسلمانان بـــــه فکر سنّ و سالش نیستند

پابــــرهنه ، بی عمامه ، بی عبایش می کِشند

بی مروّت هــــا ســـــوار مــرکب و دنبال خود

پیرمــــــردی را پیاده ، بی عصایش می کِشند

با طناب و دست بسته ، سیلی و آتش به درب

لحظه لحظه عکس مــادر را برایش می کِشند

نــــای رفتن را نــــدارد در تنش امّا بـــه زور

در میان کوچه زیــــر دست و پایش می کِشند

روضه هـــا را در خیالش هِی مجسّم می کنند

از مدینه نـــــاگهان تـــــــا کربلایش می کِشند

زینت دوش نبـــی افتـــــــاده بی سر بر زمین

وای بـــــــر من از کجاها تا کجایش می کِشند

شـــــاه غیرت روی خاک افتاده و بی غیرتان

نقشه حمله بــــه سوی خیمه هایش می کِشند

چون نمی بُرّیـــــــد خنجر حنجرش را از جلو

ناکسان ایــــــن بار خنجر از قفایش می کِشند

کــــــــاروان عصمت و توحید را ، نامحرمان

کربلا تـــــا کوفه و شــــام بلایــــش می کِشند

اشک دختــــر بچّه ای یک شهر را بَرهَم زده

با ســـــر باباش جان را از صدایش می کِشند

در قنوتــــش رفته در فکــــر تمام روضه ها

ناگهــــــان سجــاده را از زیر پایش می کِشند

             شاعر : مجتبی خرسندی

کشید بنــــــد طناب و شما زمین خوردی

شبیه مادرتــــــان بی هوا زمین خوردی

تمام آینه هـــــا نــــــاگهان تَرَک خوردند

مگر چقدر شما با صدا زمین خـوردی ؟

چه عاشقـــــانه ســـــر کوچه بنی هاشم

به یاد حضرت خیرالنساء زمین خوردی

شتاب مــرکب و زانوی خسته باعث شد

طیِ مسیــــر شما بارهـــا زمین خوردی

صدای نــــاله زهـــــــرا مدینه را لرزاند

به دست بسته غریبانه تا زمین خوردی

دلت شکست و بــــه یـــــاد رقیّه افتادی

خودت بـرای رضای خدا زمین خوردی

          شاعر : وحید قاسمی

 

شب بود ناگهان همه جا پُــر ز دود شد

بیت الحــــرام فــــــاطمه جای یهود شد

نامـــــرد تا کــــه دید عزیــــز مدینه ام

بـــــر این شکوه مادری من حسود شد

سجـــــاده ام کشید و نماز مرا شکست

با ضـــربه ای قیــــام نمازم سجود شد

وقتی به روی خاک تنم را کشید و بُرد

جــــــای عمامه دور گلویــــم کبود شد

بار دگــــــــر مدینه و یک مرد بد دهن

آنچه ســــــــزای آل پیمبـــــر نبود شد

در بین شعله ناله زدم عمّه جان کمک

در پیش دیـــــده آتش خیمه شهود شد

شکر خــــــدا ندید کسی سر برهنه ام

بر حفظ آبــــــرو شب تاریک سود شد

آنکس که بین کوچه باریک ضربه خورد

داند چـــــــــرا دو گونه مادر کبود شد

          شاعر : قاسم نعمتی

        السَّلامُ عَلَیکَ یا اباصالِحَ المهدی ادرِکنی

          السَّلامُ عَلَیکَ یا إمامَ الرَّئوف یا عَلِیِّ بنِ موسَی الرِّضا (ع)

         جبریل بــــه دورِ گنبدت پَر زده است

         هر دل به درِ میکده ات دَر زده است

            از آبِ زُلالِ حــــرمت فهمیـــدم

         عباس به مشهدُالرِّضا سَـــر زده است

صد و ده بـــــــار بگویــــم ز لســـان نبـــوی

أشهـــــــد أن عــــلیـــــــــاً ولـــــیّ الله علـــی

صد و ده بــــــــار ز عشق تو شدم دیـــوانــه

خـــــــــوردم از جـام شرابِ تو شـدم مستـانه

 مذهبــــم شیعه اِثنــــا عشـــری از ازل است

صاحبم در دو جهان بی مثل و بی بــدل است

مــــــــــــالک مُلک وجودی و ملیکِ ملکوت

دل تــــــــــو پُر ز عدالت رُخ تو پُر ز سکوت

صد و ده بـــــــــــار زنــم دم ز تــــولای ولیّ

می پـــــــــرّد مرغ دلم سوی سـرای تــوعلی

صد و ده بار بـــــه لب ذکـــر علی می گویـم

از گـــــــــــل روی علی بوی خـــدا می بویـم

المثنـــای خـــــــدایی و خــــــــداونــــــد دلـی

یـــم ایثار و سخــــــــــایی و امیـــــــــر مللی

أسـداللّهی و بـــــر لشکـــــــر حقّ ســرداری

هـرچـــــه خوبان همه دارند تو یکجــا داری

تـو سر و سرور و سالار و شه بــت شکنی

تو أبا المحسن و عبــاس و حسین و حسنی

من گـــــدای تـــــــوأم و مست تـولای تـــوأم

تـو شهنشاهی و من خـــاک کف پـای تـــوأم

           شاعر: سید مهدی سادات                       

                             

    

حضرت امـــام علی بـــن موسی الرضا(ع) فـــرمودنـــد:

 عاقل کسی است که مردم از او امید خیر دارند

 و بــــــه کمک و محبّت و یــــــاری او امیـــــــــــدوارند.

       

     گفتند که از غیر علی(ع) چشم بپوش

                            هر جا نگرم علی(ع) بود غیری نیست

        حضرت امام جعفر صادق(ع) در تفسیر آیه « یدخل من یشاء فـــــــی رحمة  »

        فرمودند: ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) همان رحمت خدا بر بندگان

        است،کسی که ولایت او را بپذیرد از نجات یافتگان و مقرّبان خواهد بود و هر

         کسی که ولایت علی بن ابیطالب(ع) را تکذیب نماید از هلاک شوندگان خواهد

         بود.                       { منبع: القطره- جلد2 - ص 265 }  

        

 

    

حضرت خاتم الأنبیاء محمّد(ص) فرمودند:شیطان دو گونه است:

     شیطانی کـــــــه از طائفه جــــــــــن است و آن با گفتن :

« لاحول و لاقوة الا بــــــــــــاالله العلی العظیم » دور می گــــــــــــردد.

     و شیطانی که از طائفه آدمیان است و آن با گفتن :

« اللهم صل علی محمّد و آل محمّد » از انسان دور می شود.

                         { منبع : القطره - جلد 1 - ص 157 }

       

             حضرت سیّدالأنبیاء محمّد(ص) فرمودند :

هر که از امّتم با اخلاص بر من صلوات بفرستد،خـــــــداونــــــــد متعال

ده مرتبه بر او صلوات می فرستد،ده درجه مقام او را بالا می برد،

ده حسنه برای او می نویسد و ده گناه و سیئه از نــــــــامه عمل او

محو می گرداند.

                                                 { منبع : مکارم الأخلاق - جلد 2 - ص 132 }

 

          

           حضرت خاتم الأنبیاء محمّد (ص) فرمودند:

یاعلی(ع) سوره یاسین(یس) را بخوان که در آن 10 برکت است:

1- گــــــرسنه را سیـــــر می کنــــد     2- تشنه را سیـــراب می سازد

3- به برهنه لباس می پوشاند     4- مجرّد را متأهّل می گـرداند

            5- بــــه انسان تـــــــرسو آرامش می بخشد     

6- مریض را شفا می دهد             7- زنـــدانی را آزاد می کند

8- خطر را از مسافر دفع می نماید  9- گمشده را پیــدا می کند

           10- موجب تخفیف عذاب میّت می شود

                                                               { منبع: بحارالأنوار - جلد 92 - ص 290 }