وقت رفتن بـــــه کنارت پدری می خواهی

     وقت پــــرواز شده بال و پَری می خواهی

پــــدرت نیست کمی آب بـــــه دستت بدهد

     پســــــــرت نیست مِی ناب به دستت بدهد

همســــــرت هست ولی رَحم ندارد وَ دلت

     ابــــر غم نیست کمی آب ببــــــارد وَ دلت

دست و پـــــا میزنی و همسر تو می خندد

    حقّ صدا میــــــزنی و همسر تو می خندد

اینقَـــــــدَر سَر به دَرِ حُجره نَزَن آه نَکِش

    اینقَـــــدَر از تَــــــهِ دل نــــــاله اُمّاه نَکِش

چِقَـــــــــدَر تلخ به کامت جگرت می ریزد

    بعدِ تـــــو غُصِّه به روی پسرت می ریزد

چِقَــــــدَر آب به پیشِ نظرت ریخت زمین

    چِقَـــــــدَر آه زِ چشمان تَرَت ریخت زمین

به خداوند قَسَم اشکِ تو از غُربت نیست

    اثـــــــر زَهــــــر دلیل همه هِجرت نیست

غُصِّه مـــردِ غَریبی به همه ات ریخته است

غُصِّه رویِ خَضیبی به همه ات ریخته است

کاش بودی و به جَـدَّت کمکی می کردی

    کاش بودی و کمی قــافله طِی می کردی

بینِ گـــــودال بــــــــه جان بدنش اُفتادند

   نیزه هــــــا سخت به جان دهنش اُفتادند

تو هـــــم آقــــــا شبیه شاه زمین اُفتادی

   شبیه ســـــایــــــه یک ماه زمین اُفتادی

پیکـــــرت بی کَفَن اُفتـــاد شبیه اش امّا

   فاطمه پیشِ تـــو جان داد شبیه اش امّا

شُکـــــــر حقّ نیزه نیامد دهنت را بِبُرَد

   شُکـــــر حقّ چَکمه نیامد بدنت را بِبُرَد

تو بُـــــــــرو عیب ندارد پسری می آید

   شب نمی مانَــــد و آخر سَحَری می آید

         شاعر : علی حسنی

پَرپَر نَزَن که بال و پَرَت لطمه می خورد

گریـــــه نَریز چشم تَرَت لطمه می خورد

با زَهـــــر همسرت جگر آتش گرفته ای

انــــدوه قلب شعله ورت لطمه می خورد

آه از صـــــدایِ وا اَبَتــــایَت عــــزیز من

ضَجِّه نَزَن عَطَش پدرت لطمه می خورد

آئینـــــه شکستــــــه شدی تِکِّه تر شدی

بـــــا آبِ ریخته جگرت لطمه می خورد

شَکر خدا مغیره در این بزم غایب است

وَرنَه بـه بازو و کمرت لطمه می خورد

حتّی پســـــر که داشته باشی سِپَر شود

در بین جمعیّت سِپَــرَت لطمه می خورد

آه از غـــــــریبی تو که خواهر نداشتی

اکبر کــه داشتی پسرت لطمه می خورد

بی فــــــایدست سَر به سَرِ محملت نَزَن

با این صدا فقط به سَرَت لطمه میخورد

        شاعر : مجتبی فلاح نیا

سَر را زِ خــــــاک حُجره اگر بر نداشتی

تو رو بـــه قبله بودی و خواهر نداشتی

خواهــر نداشتی که اگر بود می شکست

وقتی که بـــــــال می زدی و پَـر نداشتی

از طوس آمـــدم که بِگِریَم در ایـن غَمَت

یاری بــــه غیــــــر چنــد کبوتر نـداشتی

وقتی که زَهر بر جگرت چنگ می کشید

جـــــــــز یا حسین نـــــاله دیگر نداشتی

ختمی گـــــرفته انــــد بــــرایَت کبوتران

لبخند می زدنــــــــــد و تو باور نداشتی

تو تشنه کــــام و آب زمین ریخت قاتلت

چشمت به آب بود و از آن بـــر نداشتی

کَف میزدند دور و بَرَت تا که جان دهی

کَف می زدند و تـــــاب به پیکر نداشتی

کَف می زدند وَلیـــــــکَن به رویِ دست

دست زِ تــــــن جُــــــدایِ برادر نداشتی

شَکـــــر خدا کـــــه پیرهنی بود بر تنت

یا زیـــــر نیــــزه ها تن بی سَر نداشتی

شَکر خــــــدا که لحظه از هوش رفتنت

خواهـــــــر نداشتی ، غمِ مَعجَر نداشتی

           شاعر : حسن لطفی