صد و ده بـــــــار بگویــــم ز لســـان نبـــوی

أشهـــــــد أن عــــلیـــــــــاً ولـــــیّ الله علـــی

صد و ده بــــــــار ز عشق تو شدم دیـــوانــه

خـــــــــوردم از جـام شرابِ تو شـدم مستـانه

 مذهبــــم شیعه اِثنــــا عشـــری از ازل است

صاحبم در دو جهان بی مثل و بی بــدل است

مــــــــــــالک مُلک وجودی و ملیکِ ملکوت

دل تــــــــــو پُر ز عدالت رُخ تو پُر ز سکوت

صد و ده بـــــــــــار زنــم دم ز تــــولای ولیّ

می پـــــــــرّد مرغ دلم سوی سـرای تــوعلی

صد و ده بار بـــــه لب ذکـــر علی می گویـم

از گـــــــــــل روی علی بوی خـــدا می بویـم

المثنـــای خـــــــدایی و خــــــــداونــــــد دلـی

یـــم ایثار و سخــــــــــایی و امیـــــــــر مللی

أسـداللّهی و بـــــر لشکـــــــر حقّ ســرداری

هـرچـــــه خوبان همه دارند تو یکجــا داری

تـو سر و سرور و سالار و شه بــت شکنی

تو أبا المحسن و عبــاس و حسین و حسنی

من گـــــدای تـــــــوأم و مست تـولای تـــوأم

تـو شهنشاهی و من خـــاک کف پـای تـــوأم

           شاعر: سید مهدی سادات